Historia Parku Etnograficznego nad Węgorapą

Głównym powodem istnienia Parku Etnograficznego nad Węgorapą była możliwość a zarazem konieczność uratowania ostatnich mazurskich chałup podcieniowych oraz bardzo już nielicznych obiektów techniki wiejskiej.

Teren Parku znajduje się w centrum miasta i bezpośrednio przylega do budynku Muzeum od strony południowego-wschodu, od zachodu i południa zaś opływa go łukiem rzeka Węgorapa. Przy rzece znajdują się przystań Żeglugi Mazurskiej i przystanie jachtowe, które stanowią ciekawe choć nietypowe dopełnienie krajobrazu Parku.

Początki skansenu nad Węgorapą sięgają 1994 roku, wtedy posadowiono 2 obiekty, remizę strażacką i kuźnię z przełomu XIX i XX w. Obecnie na terenie skansenu oprócz w/w obiektów znajdują się 3 mazurskie chałupy drewniane z podcieniami, budynek gospodarczy (z pocz. XIX w.) oraz dom mieszkalny z II połowy XIX w. Wszystkie budynki są reliktami budownictwa mazurskiego.

Obiekty w skansenie, oprócz funkcji ekspozycyjnych, służą również za pracownie „ginących zawodów”. Znajdują się tu: pracownia tkacka, ceramiki i pracownia kwiatów artystycznych, w których to odbywają się zajęcia i kursy. Także w zależności od zapotrzebowania przeprowadzane są m.in. szkolenia z: koronki klockowej, malowania pisanek, wyrobu koszy z wikliny i słomy, wycinankarstwa czy rzeźby w kamieniu. Teren skansenu wykorzystywany jest często jako tło imprez plenerowych organizowanych przez Muzeum.

W opisie wykorzystano fragmenty artykułu
"Park Etnograficzny przy Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie"
- Adam Żulpa, "Studia Angerburgica" tom 1